Seks. Ik herinner me mijn allereerste keer.
In de jaren 80 stond zaterdagavond gelijk aan Turkse filmavond bij de buren thuis. Want onze buurman was de gelukkige eigenaar van een Philips VCR. De énige in de ganse omgeving met een VHS-recorder. Het goede nieuws had zich snel verspreid en zo verzamelden alle Turkse buurtbewoners zich op de zaterdagavonden in het nederige flatje op nummer 44 om naar de nieuwste geïmporteerde Yesilcam-films uit Turkije te kijken.
Daar zat ik dan die bewuste avond, tussen 12 volwassenen, onder een blauwgeruite plaid van mijn buurvrouw met een glas ranja in mijn hand en een bak gezoute popcorn op mijn schoot, mijn ogen onvermoeibaar gericht op het televisiescherm te genieten van een film die ik qua verhaal amper begreep. Wat me in ieder geval duidelijk was, was dat de bloedmooie hoofdrolspeelster “Alev” (Vuur) niet naar haar oude, lieve ouders had geluisterd en verliefd was geworden op een kale man met een snor die veel weg had van een kinderlokker.
Op een gegeven moment, zo halverwege de film, plaste het zoontje van de buren, een iel contactgestoord jochie dat graag naast mij zat, in zijn broek. Hij was de hele avond bezig geweest om zijn tenen in de knoop te leggen. “Hij lijdt aan zenuwen”, zei mijn moeder altijd. De buurvrouw reageerde zoals iedere zaterdagavond: alsof haar zoon van 8 zichzelf voor het eerst had ondergepist en begon quasi-geschrokken te schreeuwen tegen hem. De rest werd afgeleid door de zure stank die het nageslacht des huizes had veroorzaakt en raakte net op het spannendste moment de draad van het toch al ingewikkelde verhaal kwijt.
Nadat de buurvrouw klaar was met het verschonen van haar lekkende zoon gaf ze toestemming aan de buurman, de trotse eigenaar van de video-afstandsbediening, om een stukje film terug te spoelen. Hij drukte op een knop, het beeld ging op zwart, en vervolgens op een andere om de film weer voort te zetten. De buurman had werkelijk een geweldig gevoel voor timing. Zomaar, uit het niets verscheen het ingezoomde en onbedekte linkerbeen van Alev in beeld. Een mooi, glad en vlezig stuk been. Ik wist niet zeker of het een dij of een kuit was. Er brak gegiechel los. De buurman drukte uit paniek op alle knoppen van de afstandsbediening, maar het beeld vroor. Een mooi, glad en vlezig stuk been. Mijn moeder beval me hysterisch om mijn ogen te sluiten. Ik, als 7-jarige, begreep er geen drol van. Waarom? Wat was er aan de hand? “Dit is een scène voor volwassenen”, fluisterde ze nijdig. Ik sloot braaf mijn ogen. Aan haar stem te horen had Alev veel pijn. Ze kreunde aan een stuk door. Ik zette mijn ogen op een kier en zag haar been… oh wacht even, nog een been? Deze was heel erg harig. Waarom zuchtte Alev? Ze had zo te zien geen gapend wond aan het been. Waar had de vrouw last van?
Plots hoorde ik op de achtergrond een saxofonist eindeloos verveelde melodieën spelen. Het opgetrokken been van Alev was nog steeds in beeld, nu in worsteling met het andere harige been. Wat boeiend. De camera volgde haar wijsvinger (met een roodgelakte nagel) die langzaam een route uitstippelde vanaf haar enkel tot aan haar heup. Oh.. nog een hand. Een harige, dat het hand van Alev vastpakte en wegduwde. Geheel in close-up en in slowmotion. Ik vond dit dodelijk saai en vroeg met een dichtgeknepen oog aan mijn moeder hoe lang het nog ging duren. Geen reactie. Mama schraapte haar keel, richting de buurman. De buurman haalde de batterijen van de afstandsbediening eruit, blies er een paar keer op en duwde ze weer snel in het apparaat. De buurvrouw snelde naar de video onder de tv en begon willekeurig op wat knoppen te drukken. In de film ging de saxofonist nu echt uit zijn dak.
ineens hield de muziek op. De camera zoomde uit. Het been van Alev werd nu bedekt door een wit laken en onder het laken zag je nu ook de rug van een heel behaarde man liggen. Waar kwam hij opeens vandaan? Mijn moeder sprong op en trok me mee naar de gang. De andere buurvrouwen giegelden als schoolmeisjes.
Dit was mijn allereerste ervaring met seks op televisie en ik snapte er geen bal van. Tegen de tijd dat ik mijn verkrampte oog weer normaal mocht gebruiken, liep ik aan de hand van mijn moeder naar huis. Ze bleef zwijgen. De VCR is inmiddels vervangen door de DVD-speler en ik ben al mijlen van de linkerbeenerotiek verwijderd. Lieve mama, ik word nu meer overstelpt met billen en andere ‘gevoelige’ lichaamsdelen. Als ik al een linkerbeen zie, dan is dat geluk!
