Hulk Hogan, Jesse Ventura, The Big Boss Man, Jimmy Snuka, The Brain, Don Muraco, Mr. Perfect, Greg Valentine, Ricky Steamboat, The Iron Sheik. Wie waren dat ook alweer, hoor ik je denken.

Hint: ze schrijven niet voor de New York Times of de International Herald Tribune.

Deze heren werkten eind jaren 80 voor de World Wide Wrestler Federation en (deden alsof ze) streden om een aantal felbegeerde WWWF World Heavyweight Champion en WrestleMania titels. Ik was als 10-jarige een grote fan, dus extatisch als het programma op televisie was! Met name op momenten dat Andre de Turk op het beeldbuis verscheen. Als de commentator in de ring zijn Turkse achternaam omriep (“Andreeeeeehheeeeeee Recaaaaiiiiiiiiii”) schoot ik vol van trots, omdat Andre, een van ons -weliswaar de meest omvangrijke en harige, het zo ver had geschopt. Lyrisch was ik.
Ik vertelde mijn ouders over deze meneer Recai in badpak. Mijn vader had een maat die Recai (van voren) heette. Deze Recai van Voren was de eigenaar van een Turks restaurant in Nijmegen waar wij een paar keer per jaar onze verjaardagen vierden. Ik heb jarenlang gedacht dat deze familievriend en de reus uit Amerika familie van elkaar waren (ik was niet zo’n snugger kind…).

Totdat ik Engels leerde lezen en schrijven. En ontdekte dat Andre Recai in werkelijkheid Andre the Giant heette. Als je heel goed naar hem keek, begreep je ook wel waarom ze hem The (Gentle) Giant noemden. Hij was 2 meter 13. Hij werd zelfs het achtste wereldwonder genoemd. Je wist dat als je tegen hem ging vechten dat hij vroeg of laat de Sitdown Splash op jou zou uitvoeren. Dat was net zoiets als onder een uit de lucht gevallen orka komen te liggen, zeg maar. Niet zo gentle van Andre, maar wel heel leuk om naar te kijken. Sowieso: mannen in felgekleurde slipjes en bandana’s op hun hoofd.

Dat Andre geen Turk bleek te zijn, bederfde de pret niet voor mij. Wat mijn levenslust deed bederven was mijn moeder. Die had namelijk ‘via via’ gehoord dat het hele spektakel op tv gescript was. Dat zou en moest ze met ons delen. Elke keer als WWWF bezig was, en mijn drie jaar jongere broertje en ik in spanning aan de buis gekluisterd zaten, riep ze heldhaftig vanuit de keuken ‘Is niet echt! Niet bang zijn. Allemaal doorgestoken kaart!’

Een aantal moederhatende weken later waren mijn broertje en ik afgekickt en besloten we de gymnasten te laten voor wat ze waren en voortaan onze tijd te investeren in The Knight Rider (die ons leerde dat roekeloos rijgedrag en wapens oke waren, maar daar had mijn moeder niets op tegen. Want meneer Hasselhoff was een leukere verschijning volgens haar).

PS. Ik kwam er pas onlangs achter dat wijlen Andre the Giant een Fransman was…