… geen beroepsallochtoon …
Mijn vergruizelde hart kan maandag met het grofvuil mee. As a matter of fact ga ik haar zo alvast buiten zetten. Liefhebbers?
Waarom, vraag je me? Ik kan het niet over mijn lippen krijgen, mijn vingers willen de driewoordencombinatie niet typen…
Het. is. uit.
Ik ben opgegroeid in een buurt waar homoseksualiteit niet voorkwam. ‘Hoezo niet?’
Gewoon niet: homo’s bestonden niet. Ik woonde niet in Jemen, hoor. Iets dichterbij, in Nederland, in een ‘kracht’wijk ergens in Gelderland, waar wij het in de jaren 80 veel te druk hadden met overleven. Er was helemaal geen tijd voor seksuele preferenties of nog luxer ‘uitingen daarvan’. En met wij bedoel ik: een flat vol Turken, Marokkanen, Antilianen, Surinamers en één Nederlands gezin (als experiment bedoeld. Een grapje van de woningbouwvereniging).
Hulk Hogan, Jesse Ventura, The Big Boss Man, Jimmy Snuka, The Brain, Don Muraco, Mr. Perfect, Greg Valentine, Ricky Steamboat, The Iron Sheik. Wie waren dat ook alweer, hoor ik je denken.
Hint: ze schrijven niet voor de New York Times of de International Herald Tribune.
Deze heren werkten eind jaren 80 voor de World Wide Wrestler Federation en (deden alsof ze) streden om een aantal felbegeerde WWWF World Heavyweight Champion en WrestleMania titels. Ik was als 10-jarige een grote fan, dus extatisch als het programma op televisie was! Met name op momenten dat Andre de Turk op het beeldbuis verscheen. Als de commentator in de ring zijn Turkse achternaam omriep (“Andreeeeeehheeeeeee Recaaaaiiiiiiiiii”) schoot ik vol van trots, omdat Andre, een van ons -weliswaar de meest omvangrijke en harige, het zo ver had geschopt. Lyrisch was ik.
Ik vertelde mijn ouders over deze meneer Recai in badpak. Mijn vader had een maat die Recai (van voren) heette. Deze Recai van Voren was de eigenaar van een Turks restaurant in Nijmegen waar wij een paar keer per jaar onze verjaardagen vierden. Ik heb jarenlang gedacht dat deze familievriend en de reus uit Amerika familie van elkaar waren (ik was niet zo’n snugger kind…).
Totdat ik Engels leerde lezen en schrijven. En ontdekte dat Andre Recai in werkelijkheid Andre the Giant heette. Als je heel goed naar hem keek, begreep je ook wel waarom ze hem The (Gentle) Giant noemden. Hij was 2 meter 13. Hij werd zelfs het achtste wereldwonder genoemd. Je wist dat als je tegen hem ging vechten dat hij vroeg of laat de Sitdown Splash op jou zou uitvoeren. Dat was net zoiets als onder een uit de lucht gevallen orka komen te liggen, zeg maar. Niet zo gentle van Andre, maar wel heel leuk om naar te kijken. Sowieso: mannen in felgekleurde slipjes en bandana’s op hun hoofd.
Dat Andre geen Turk bleek te zijn, bederfde de pret niet voor mij. Wat mijn levenslust deed bederven was mijn moeder. Die had namelijk ‘via via’ gehoord dat het hele spektakel op tv gescript was. Dat zou en moest ze met ons delen. Elke keer als WWWF bezig was, en mijn drie jaar jongere broertje en ik in spanning aan de buis gekluisterd zaten, riep ze heldhaftig vanuit de keuken ‘Is niet echt! Niet bang zijn. Allemaal doorgestoken kaart!’
Een aantal moederhatende weken later waren mijn broertje en ik afgekickt en besloten we de gymnasten te laten voor wat ze waren en voortaan onze tijd te investeren in The Knight Rider (die ons leerde dat roekeloos rijgedrag en wapens oke waren, maar daar had mijn moeder niets op tegen. Want meneer Hasselhoff was een leukere verschijning volgens haar).
PS. Ik kwam er pas onlangs achter dat wijlen Andre the Giant een Fransman was…
[Rotterdam Weekly]
Seks. Ik herinner me mijn allereerste keer.
In de jaren 80 stond zaterdagavond gelijk aan Turkse filmavond bij de buren thuis. Want onze buurman was de gelukkige eigenaar van een Philips VCR. De énige in de ganse omgeving met een VHS-recorder. Het goede nieuws had zich snel verspreid en zo verzamelden alle Turkse buurtbewoners zich op de zaterdagavonden in het nederige flatje op nummer 44 om naar de nieuwste geïmporteerde Yesilcam-films uit Turkije te kijken.
Daar zat ik dan die bewuste avond, tussen 12 volwassenen, onder een blauwgeruite plaid van mijn buurvrouw met een glas ranja in mijn hand en een bak gezoute popcorn op mijn schoot, mijn ogen onvermoeibaar gericht op het televisiescherm te genieten van een film die ik qua verhaal amper begreep. Wat me in ieder geval duidelijk was, was dat de bloedmooie hoofdrolspeelster “Alev” (Vuur) niet naar haar oude, lieve ouders had geluisterd en verliefd was geworden op een kale man met een snor die veel weg had van een kinderlokker.
Op een gegeven moment, zo halverwege de film, plaste het zoontje van de buren, een iel contactgestoord jochie dat graag naast mij zat, in zijn broek. Hij was de hele avond bezig geweest om zijn tenen in de knoop te leggen. “Hij lijdt aan zenuwen”, zei mijn moeder altijd. De buurvrouw reageerde zoals iedere zaterdagavond: alsof haar zoon van 8 zichzelf voor het eerst had ondergepist en begon quasi-geschrokken te schreeuwen tegen hem. De rest werd afgeleid door de zure stank die het nageslacht des huizes had veroorzaakt en raakte net op het spannendste moment de draad van het toch al ingewikkelde verhaal kwijt.
Nadat de buurvrouw klaar was met het verschonen van haar lekkende zoon gaf ze toestemming aan de buurman, de trotse eigenaar van de video-afstandsbediening, om een stukje film terug te spoelen. Hij drukte op een knop, het beeld ging op zwart, en vervolgens op een andere om de film weer voort te zetten. De buurman had werkelijk een geweldig gevoel voor timing. Zomaar, uit het niets verscheen het ingezoomde en onbedekte linkerbeen van Alev in beeld. Een mooi, glad en vlezig stuk been. Ik wist niet zeker of het een dij of een kuit was. Er brak gegiechel los. De buurman drukte uit paniek op alle knoppen van de afstandsbediening, maar het beeld vroor. Een mooi, glad en vlezig stuk been. Mijn moeder beval me hysterisch om mijn ogen te sluiten. Ik, als 7-jarige, begreep er geen drol van. Waarom? Wat was er aan de hand? “Dit is een scène voor volwassenen”, fluisterde ze nijdig. Ik sloot braaf mijn ogen. Aan haar stem te horen had Alev veel pijn. Ze kreunde aan een stuk door. Ik zette mijn ogen op een kier en zag haar been… oh wacht even, nog een been? Deze was heel erg harig. Waarom zuchtte Alev? Ze had zo te zien geen gapend wond aan het been. Waar had de vrouw last van?
Plots hoorde ik op de achtergrond een saxofonist eindeloos verveelde melodieën spelen. Het opgetrokken been van Alev was nog steeds in beeld, nu in worsteling met het andere harige been. Wat boeiend. De camera volgde haar wijsvinger (met een roodgelakte nagel) die langzaam een route uitstippelde vanaf haar enkel tot aan haar heup. Oh.. nog een hand. Een harige, dat het hand van Alev vastpakte en wegduwde. Geheel in close-up en in slowmotion. Ik vond dit dodelijk saai en vroeg met een dichtgeknepen oog aan mijn moeder hoe lang het nog ging duren. Geen reactie. Mama schraapte haar keel, richting de buurman. De buurman haalde de batterijen van de afstandsbediening eruit, blies er een paar keer op en duwde ze weer snel in het apparaat. De buurvrouw snelde naar de video onder de tv en begon willekeurig op wat knoppen te drukken. In de film ging de saxofonist nu echt uit zijn dak.
ineens hield de muziek op. De camera zoomde uit. Het been van Alev werd nu bedekt door een wit laken en onder het laken zag je nu ook de rug van een heel behaarde man liggen. Waar kwam hij opeens vandaan? Mijn moeder sprong op en trok me mee naar de gang. De andere buurvrouwen giegelden als schoolmeisjes.
Dit was mijn allereerste ervaring met seks op televisie en ik snapte er geen bal van. Tegen de tijd dat ik mijn verkrampte oog weer normaal mocht gebruiken, liep ik aan de hand van mijn moeder naar huis. Ze bleef zwijgen. De VCR is inmiddels vervangen door de DVD-speler en ik ben al mijlen van de linkerbeenerotiek verwijderd. Lieve mama, ik word nu meer overstelpt met billen en andere ‘gevoelige’ lichaamsdelen. Als ik al een linkerbeen zie, dan is dat geluk!
