… geen beroepsallochtoon …
Mijn vergruizelde hart kan maandag met het grofvuil mee. As a matter of fact ga ik haar zo alvast buiten zetten. Liefhebbers?
Waarom, vraag je me? Ik kan het niet over mijn lippen krijgen, mijn vingers willen de driewoordencombinatie niet typen…
Het. is. uit.
Ik ben opgegroeid in een buurt waar homoseksualiteit niet voorkwam. ‘Hoezo niet?’
Gewoon niet: homo’s bestonden niet. Ik woonde niet in Jemen, hoor. Iets dichterbij, in Nederland, in een ‘kracht’wijk ergens in Gelderland, waar wij het in de jaren 80 veel te druk hadden met overleven. Er was helemaal geen tijd voor seksuele preferenties of nog luxer ‘uitingen daarvan’. En met wij bedoel ik: een flat vol Turken, Marokkanen, Antilianen, Surinamers en één Nederlands gezin (als experiment bedoeld. Een grapje van de woningbouwvereniging).
Het begon als een klein leugentje om eigen bestwil. Een leugentje om een hoop heisa te voorkomen. Zo onschuldig, zo onschadelijk, zo emotievriendelijk. Ik wil vrede op aarde, echt waar. Zou ik anders ooit liegen?
Maar zoals iedere leugen die ik zo nu en dan verzin om ergens onderuit te komen, is dit leugentje ook een eigen leven gaan leiden. Waarom kan ik niet zoals alle andere stervelingen op de wereld een keer liegen en daarmee af zijn? Het is niet zo dat ik glashard tegen een heel volk lieg, zoals een gemiddelde Nederlandse politicus dat doet. Ik lieg tegen familie en vrienden. Daar heb je ze toch voor? Ik bedoel, als ik mezelf verkiesbaar zou stellen, zou ik niet liegen. (Ik zweer!).
Ondanks mijn goede bedoelingen blijven mijn leugentjes me tot op de dag van vandaag achtervolgen. Ze zijn zelfs verwikkeld geraakt in mijn eigen realiteit. Foute boel dus. Er zijn leugentjes die ik in 1996 heb gebruikt om niet naar een suffe verjaardag te hoeven gaan… ‘Weet je nog dat je niet op mijn 18de verjaardag kon komen omdat je parkiet in de droogtrommel was gevlogen’.
Ja, dat weet ik nog! Anno 2 duizend fokking 4! Moet ik daar nu nog mee geconfronteerd worden? Mijn leugentje moet de realiteit zijn voor degene waaraan ik het heb verteld. Het moet mij verder niet deren en zeker 15 jaar na dato niet meer storen.
En dan zeggen dat ik schizofreen ben? Vind je het gek? Ik raak de kluts kwijt door zeikerds die blijven terugkomen op al die verschillende verhaallijnen die ik een decennium geleden her en der heb uitgezet.
Mijn nieuwste leugentje heeft zich zoals gewoonlijk ook weer ontwikkeld tot een groot scenario vol schaamteloze scènes.
Mijn vriendin belde me gisterochtend op om me onwijs veel succes te wensen met iets waar ik niet aan deelneem. (Iets = een soort van een belangrijk examen waar mijn toekomst van afhangt. Niet boeiend dus). Ik kon haar niet vertellen dat ik plotseling geen zin meer had gehad om te leren en dat ik had besloten om het examen te skippen. Dus om preken over mijn lakse en onverantwoordelijke gedrag te voorkomen deed ik alsof ik het examen ging afleggen die bewuste dag.
Ik bedankte mijn meelevende vriendin hartelijk aan de telefoon en in gedachten bood ik haar mijn oprechte excuses aan.
Het lieve kind stuurde me in de middag (toen ik zogenaamd in de trein naar school zat) nog een smsje om te melden dat ze enorm trots op me is omdat ik zoveel doorzettingsvermogen en wilskracht toon. Ik beantwoordde het smsje vanuit mijn luie stoel in de huiskamer met een ‘dank je wel’.
Maar daar bleef het niet bij: ze ging door met de tirannisering van mijn gemoedstoestand.
Vervolgens stuurde ze me een e-mail (die ik eigenlijk bij thuiskomst had moeten lezen).
Godverdomme. Trut. Houd daar mee op, ja?
Ik heb gelogen, ik kan het niet terugdraaien. Ik wil het vergeten en doorgaan met mijn leven. Moet ik je uit de weg ruimen om mijn rustige gewetenloze bestaan voort te kunnen zetten?
Een paar uur later -na de Oprah Winfrey show- stuurde ik haar een e-mail terug en bedankte haar nog korter dan de eerste keer: dank je. Ik zette er zelfs geen groetjes onder in de hoop dat de boodschap overkwam. Maar nee hoor.
Dezelfde avond stond ze beneden bij mij op de stoep. Of ik de deur wilde openmaken.
Nee, akelig mens, scheer je weg. Uit mijn straat, uit mijn buurt, uit mijn leven.
Maar in het kader van ‘vrede op aarde’ opende ik toch de deur en daar stond ze met een dure bos bloemen.
Wtf?
Had karma een dag vrij? Werd ik beloond voor de leugen die ik aan mijn vriendin had opgehangen?
(Fijn dat ik zo positief ingesteld ben en dat ik alles vanuit een voorál zelfbaatzuchtige invalshoek kan bekijken!). Ja, ik werd beloond voor mijn meest succesvolle leugen ooit. Ik zag het als een schouderklopje van karma. Ik bedankte mijn vriendin hartelijk en gaf haar een dikke zoen.
En nu maar afwachten wanneer deze leugen de waarheid gaat inhalen…
Hulk Hogan, Jesse Ventura, The Big Boss Man, Jimmy Snuka, The Brain, Don Muraco, Mr. Perfect, Greg Valentine, Ricky Steamboat, The Iron Sheik. Wie waren dat ook alweer, hoor ik je denken.
Hint: ze schrijven niet voor de New York Times of de International Herald Tribune.
Deze heren werkten eind jaren 80 voor de World Wide Wrestler Federation en (deden alsof ze) streden om een aantal felbegeerde WWWF World Heavyweight Champion en WrestleMania titels. Ik was als 10-jarige een grote fan, dus extatisch als het programma op televisie was! Met name op momenten dat Andre de Turk op het beeldbuis verscheen. Als de commentator in de ring zijn Turkse achternaam omriep (“Andreeeeeehheeeeeee Recaaaaiiiiiiiiii”) schoot ik vol van trots, omdat Andre, een van ons -weliswaar de meest omvangrijke en harige, het zo ver had geschopt. Lyrisch was ik.
Ik vertelde mijn ouders over deze meneer Recai in badpak. Mijn vader had een maat die Recai (van voren) heette. Deze Recai van Voren was de eigenaar van een Turks restaurant in Nijmegen waar wij een paar keer per jaar onze verjaardagen vierden. Ik heb jarenlang gedacht dat deze familievriend en de reus uit Amerika familie van elkaar waren (ik was niet zo’n snugger kind…).
Totdat ik Engels leerde lezen en schrijven. En ontdekte dat Andre Recai in werkelijkheid Andre the Giant heette. Als je heel goed naar hem keek, begreep je ook wel waarom ze hem The (Gentle) Giant noemden. Hij was 2 meter 13. Hij werd zelfs het achtste wereldwonder genoemd. Je wist dat als je tegen hem ging vechten dat hij vroeg of laat de Sitdown Splash op jou zou uitvoeren. Dat was net zoiets als onder een uit de lucht gevallen orka komen te liggen, zeg maar. Niet zo gentle van Andre, maar wel heel leuk om naar te kijken. Sowieso: mannen in felgekleurde slipjes en bandana’s op hun hoofd.
Dat Andre geen Turk bleek te zijn, bederfde de pret niet voor mij. Wat mijn levenslust deed bederven was mijn moeder. Die had namelijk ‘via via’ gehoord dat het hele spektakel op tv gescript was. Dat zou en moest ze met ons delen. Elke keer als WWWF bezig was, en mijn drie jaar jongere broertje en ik in spanning aan de buis gekluisterd zaten, riep ze heldhaftig vanuit de keuken ‘Is niet echt! Niet bang zijn. Allemaal doorgestoken kaart!’
Een aantal moederhatende weken later waren mijn broertje en ik afgekickt en besloten we de gymnasten te laten voor wat ze waren en voortaan onze tijd te investeren in The Knight Rider (die ons leerde dat roekeloos rijgedrag en wapens oke waren, maar daar had mijn moeder niets op tegen. Want meneer Hasselhoff was een leukere verschijning volgens haar).
PS. Ik kwam er pas onlangs achter dat wijlen Andre the Giant een Fransman was…
